Non Serviam

Προτού συνεχίσετε παρακαλώ παίξτε το κομμάτι γιατί είναι μέρος του μηνύματος.

https://soundcloud.com/23violins/elizabeth?in=23violins/sets/cinematic-16

[Message start]

Οκτώβριος 6, 2189 – Ημερολόγιο επιβάτη Legion, διαστημοπλοίου “Hope”

Δεν πάνε πάνω από 5 μήνες από τότε που με ξύπνησαν από το κρυογονικό κώμα συντήρησης ζωής εν πτήση. Στο κατάστρωμα μηδέν, υπάρχουν ζώα και φυτά καθώς και 9,8 εκατομμύρια ψυχές σε κατάψυξη, αποθηκευμένες η μία πάνω στην άλλη για οικονομία χώρου. Είναι όσοι περισσέψαν από αυτούς που επιλέχθηκαν από τα 7,5 δισεκατομμύρια ανθρώπων βάσει γονιδιακής βιοποικιλομορφίας, εξέχουσας ευφυίας, ικανοτήτων και γνώσεων για να δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία στην ανθρωπότητα σε κάποια άλλη γόνιμη γωνιά του διαστήματος να ευδοκιμίσει. Το διαστημόπλοιο “Ηope” εκτοξεύθηκε το σωτήριο έτος 2026 από τη Γη που βίωνε βαρύ πυρηνικό χειμώνα και καταχνιά που θα αφάνιζε τη βλάστηση και κάθε επιφανειακή μορφή ζωής στα επόμενα χρόνια, λόγω πυκνής νέφωσης ραδιενεργών ρύπων. Ανα δεκαπέντε χρόνια πεντακόσιοι από εμάς, αποψύχονται από τους προηγούμενους πεντακόσιους, που είχαν αναλάβει την συντήρηση των λειτουργιών του σκάφους, την έρευνα για τη βελτίωση τους, την αναζήτηση του προορισμού μας καθώς και την (ελεγχόμενη) αναπαραγωγή συναρτήσει των απωλειών. Εκπαιδεύονται στα νέα δεδομένα του αστρόπλοιου για περίπου πέντε με εφτά χρόνια και μόλις θεωρηθεί πιστοποιημένα οτι η γνώση έχει μεταλαμπαδευθεί οι προηγούμενοι πάνε ξανά στην κρυογονική αποθήκευση επ’αόριστον και αναλαμβάνουν οι υπόλοιποι να συνεχίσουν τον κύκλο της ζωής στην κιβωτό που ταξιδεύει στο παγωμένο διάστημα.

Σήμερα έχω γενέθλια. Κλείνω επίσημα τα 203 μου χρόνια κι ας φαίνομαι σαραντάρης. Δεν το γιόρτασα. Μελέτησα μαζί με τους υπόλοιπους για να κατανοήσω ένα σωρό θεόρατα τεχνολογικά άλματα, που συνέβησαν ενώ κοιμόμουν. Βρίσκομαι στην καμπίνα μου μαζί με έναν αστροφυσικό και χαλαρώνουμε λίγο πριν κοιμηθούμε. Απολαμβάνω ένα μπέρμπον ακούγοντας Beatles. Είναι το μόνο μας κοινό. Όλοι αγαπάνε τα σκαθάρια εξάλλου. Ο Lennon ποτέ δε θα’χε φανταστεί οτι το Ticket to Ride θα ακουγόταν κάπου ανάμεσα στη ζώνη Kuiper και θα είχε τόσο ειρωνικό τόνο ο τίτλος του. Ο συγκάτοικός μου φλυαρεί για να μου εξηγήσει τι ακριβώς είναι η ζώνη Kuiper, αλλά εγώ δεν τον ακούω. Κοιτάζω το ποτήρι με το ουίσκι και σκέφτομαι ότι είμαστε ο κακός σπόρος που γλίτωσε από την ίδια του την αυτοκαταστροφή. Πετάμε απεγνωσμένα μακριά για να βρούμε άλλο ένα μέρος να φυτευτούμε και να τα κάνουμε ρημαδιό και εκεί. Υποτίθεται ότι μάθαμε από τα λάθη μας και την απληστία μας. Δεν υπάρχουν πια ένοιες όπως π.χ. “εθνικότητα” που μπορούν να γίνουν αιτίες για δυσλειτουργικές συμπεριφορές. Η μόνη αποδεκτή θρησκεία είναι η εφαρμοσμένη επιστήμη που λειτουργεί σε όφελος μας. Όλα αυτά που μας έφτασαν σε αυτό το διαστημόπλοιο θεωρούνται ταμπού. Πλέον όλοι είμαστε  ζωντανοί οργανισμοί, που ψάχνουν την σωτηρία τους. Όλη η ανθρωπότητα συμπεριφέρεται σαν το σκανταλιάρικο νήπιο, που το μάλωσε η φύση και υποσχέθηκε οτι δεν θα ξανακάνει τα ίδια. Αλλά ξέρω οτι δεν θα κρατήσει για πολύ. Είμαστε σχεδιασμένοι για να αυτοκαταστρεφόμαστε.

Από την άλλη νιώθω ευλογημένος που έτυχε να ζήσω την εποχή μιας δεύτερης Εδέμ εδώ. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που κάποιοι είχαν διαμάχη. Εδώ δεν έχουμε τίποτα πια να χωρίσουμε. Και την ενέργεια μας τη χρειαζόμαστε για πιο σημαντικά προβλήματα. Αν είχαμε αυτά τα μυαλά όταν χρειαζόταν, δε θα είχαμε φτάσει εδώ. Όταν ήμουν νέος στη Γη κατοικούσα σε ένα κρατίδιο που ονομαζόταν Ελλάδα. Η οικονομική κρίση, κατευθυνόμενη από μια οικονομική ελίτ της Ευρώπης και από τους προσκυνημένους Έλληνες πολιτικούς που διακυβερνούσαν τότε, είχε ρημάξει την ποιότητα ζωής, τους μισθούς, την εργασία, την παιδεία, την υγεία… Οι αισιόδοξοι έλεγαν τότε οτι αυτές οι αλλαγές θα μας βοηθούσαν να αναθεωρήσουμε τους θεσμούς μας, τις μεταξύ μας σχέσεις, τις προτεραιότητες μας, τις αξίες μας, το τι θα θεωρούσαμε σημαντικό και τί όχι. Αλλά, θυμάμαι οτι τελικά τίποτα από αυτά δε συνέβη, γιατί η καταστροφή και ο πολιτισμικός αφανισμός ήρθαν καλπάζοντας.  Αρχικά, σταματήσαμε να σκεφτόμαστε απλά πράγματα, πλην όμως σημαντικά. Δεν είχε σημασία πλέον να γράφεις σωστά και ορθογραφημένα εφόσον ο άλλος καταλάβαινε αυτό που ήθελες να πεις. Έπειτα θανατώθηκε η υπόλοιπη σκέψη. Το ελάχιστο συλλογικό πνεύμα που είχε απομείνει, ακολούθησε. Ο καθένας αγωνιζόταν για τα δικαιώματά του, όχι μόνο κόντρα στην κυβέρνηση αλλά κόντρα και στους υπόλοιπους που ξεβολεύονταν από τις κινήσεις του. Όλοι υπέφεραν για το τομάρι τους, το οποίο περιφέρανε περα δώθε από διασκέδαση σε διασκέδαση, για να ξεχαστούν σαν στρουθοκάμηλοι. Τότε, θυμάμαι, για όλα έφταιγαν οι μετανάστες. Παρόλο που δεν ψήφισαν ποτέ αυτοί και δεν ήταν δικό τους χρέος να αντιδράσουν για ό,τι μας βασάνιζε τότε. Ήταν όμως ο εύκολος στόχος, ενός δειλού κουτοπόνηρου λαού, τυφλωμένου από την αίγλη ενός πάλαι ποτέ ένδοξου παρελθόντος. Αργότερα, ο βασικός μισθός έπεσε στα 130€ το μήνα αφότου ακολούθησε κι άλλο κούρεμα του χρέους της Ελλάδος. Οι γερμανικές πολυεθνικές αγόρασαν τα 2/3 των ελληνικών νησιών του Αιγαίου, σε εξεφτελιστικές τιμές, εξόρυξαν τον ορυκτό πλούτο και τους είπαμε και ευχαριστώ που μας έδωσαν μερικές θέσεις εργασίας.

Ο απολογισμός, μου λέει ότι όλα αυτά τα υπηρετήσαμε και συνέβησαν. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Υπηρετήσαμε ο καθένας μας με τον τρόπο του, πιστά το σκοπό που μας αφάνισε. Χάνοντας την εμπιστοσύνη σου στην σημασία της μόρφωσης και του διαβάσματος, υποστηρίζοντας την ανομία ζητώντας ή δίνοντας φακελάκι για καλύτερη ιατρική περίθαλψη, λαδώνοντας δημόσια υπηρεσία, χτυπώντας έναν διαδηλωτή σε πορεία παρόλο που είχε δίκιο γιατί αυτές ήταν οι εντολές σου, αλλοιώνοντας την συνείδησή σου με το αζημίωτο, σβήνοντας μια κλήση γιατί είχες γνωστό στην τροχαία, υποσχόμενος την ίδια σου την ψυχή και την ψήφο σου με αντάλλαγμα μια θέση εργασίας για σένα η το παιδί σου. Η Ελλάδα δεν προλαβε να δεί το τέλος του κόσμου. Δεν υπήρχε όπως την ξέρετε όταν ξέσπασε ο πυρηνικός πόλεμος.

[Message gap, transmission failure]

Η προηγούμενη βάρδια ερευνών που διαδεχθήκαμε εμείς, ανακάλυψε τρόπο αποστολής δεδομένων πίσω στο χρόνο με τη μορφή ανωμαλιών στο διαδίκτυο. Είναι και ο λόγος που διαβάζετε τώρα εσείς αυτή την εισαγωγή στο ημερολόγιό μου. Δυστυχώς, οι έρευνες το μόνο μέρος του σύμπαντος που έχουν εντοπίσει προς το παρόν, με βιώσιμη πιθανότητα ύπαρξης φιλόξενου πλανήτη είναι στον ηλιακό σύστημα του Betelguese, του αστερισμού Orion. Ένας κόκκινος υπεργίγαντας 15 με 20 ηλιακών μαζών, στο τέλος της ζωής του, που πρόκειται να ανατιναχθεί σε supernova type II στα επόμενα 1.000.000 χρόνια. Ή έχει ήδη ανατιναχθεί και εμείς απλά βλέπουμε το παρελθόν του, γιατί το φως δυστυχώς, δεν ταξιδεύει αρκετά γρήγορα. Ειρωνικό, αν μη τι άλλο.

Ο συγκάτοικος μου αποκοιμήθηκε. Μέχρι σήμερα πρέπει να έχει εξαφανιστεί κάθε μορφή ζωής που απέμεινε στην Γη όταν αναχωρήσαμε. Σκέφτομαι ότι αν δεν υπάρχει τελικά φιλόξενος πλανήτης εκεί που πάμε, μπορεί να μην καταφέρουμε να φτάσουμε πιο μακριά και η ζωή θα σβήσει για πάντα. Στέλνω αυτό το μήνυμα στο παρελθόν με τη μορφή δυσοίωνης προφητείας και απευθύνομαι σε όλους αυτούς, που γνώρισα στο παρελθόν μου και είχαν την ευκαιρία να αλλάξουν την ρότα των γεγονότων, αλλά δεν το έκαναν. Οι άνθρωποι που μας κατέστρεψαν, είναι οι μόνοι άνθρωποι που μπορούν να μας σώσουν. Το αστρόπλοιο δεν θα φτάσει ποτέ σε κάποιον προορισμό. Ποτέ δεν υπήρχε προορισμός. Το όνομά του δεν είναι τυχαίο. Μια αφελής ελπίδα ήταν. Ο μόνος τρόπος να σωθούμε είναι να μην φύγουμε ποτέ από το σπίτι μας. Για αυτό ΜΗΝ ΥΠΗΡΕΤΗΣΕΤΕ! Non serviam στην αδιαφορία των καιρών. Non serviam στο θάνατο της σκέψης και της λογικής. Non serviam στη διχόνοια που φύτεψαν άλλοι μέσα σας. Non serviam στην θυσία της ηθικής και της ελευθερίας στο βωμό της φυγόπονης άνομης πανδημίας που σε εκφυλίζει. Non serviam στα πέντε-δέκα εγωπαθή καθίκια που κρατάνε στη χούφτα τους τη μοίρα 3,6 δισεκατομμυρίων ετών βιολογικής εξέλιξης και με ανάγκασαν να γίνω κοσμικός πρόσφυγας μαζί της για να τη σώσω, ταξιδεύοντας στους 10 kelvin. Δεν θα ξανακούσετε νέα μου. Σας αποχαιρετώ και ελπίζω σε εσάς.

Επιβάτης του “Hope”, Legion

[Message end]

Orion constellation